ข้อบกพร่องในการใช้ภาษาสื่อความหมาย ในการใช้ภาษาเพื่อสื่อความหมายทั่วไปมักพบข้อบกพร่อง สรุปได้ดังนี้ 1. เป็นฝ่ายรับที่ไม่ดี คือ ฟังและอ่านไม่เข้าใจตรงกับแหล่งเดิม 2. เป็นฝ่ายให้ที่ไม่ดี คือ พูดและเขียนบกพร่อง ไม่พยายามปรับปรุงให้ดีขึ้นจนยากที่จะรับจะเข้าใจได้ 3. ไม่เข้าใจและไม่สามารถใช้ภาษาเป็นเครื่องมือสื่อความหมายได้ เนื่องจากไม่รู้จักจัดลำดับความคิด และไม่รู้จักจัดความคิดให้เข้ากับภาษาที่ใช้ สาเหตุที่ทำให้การใช้ภาษาบกพร่อง โดยทั่วไป สาเหตุที่ทำให้การใช้ภาษาบกพร่องจากทั้งทางฝ่ายให้มีดังต่อไปนี้ 1. ทางฝ่ายรับ (ในด้านการอ่านและการฟังของผู้รับข่าวสาร) 1.1 ไม่รู้ความหมายเพียงพอ 1.2 ไม่รู้จักจัดคำให้ตรงกับความหมาย 1.3 ไม่เห็นความสัมพันธ์ของส่วนต่าง ๆ ในประโยค 2. ทางใฝ่ให้ (ในด้านการพูดและการเขียนของผู้ส่งสาร) 2.1 ไม่คิดให้ดีเสียก่อนที่จะพูดหรือเขียน 2.2 ไม่ให้รายละเอียดในอันที่ช่วยให้ฝ่ายรับหรือผู้อ่านและผู้ฟังได้คิดค้นหาความหมายเพื่อความเข้าใจ 2.3 ใช้คำที่ให้ความหมายไม่ดี หรือไม่ชัดเจนพอ 2.4 จัดลำดับความคิดอ
การวิจารณ์แก่นเรื่อง (Theme) ที่ปรากฏนวนิยาย รศ.ดร.ธัญญา สังขพันธานนท์ รศ.ดร.ธัญญา สังขพันธานนท์ ๑ . ความหมาย แก่นเรื่อง ( Theme ) บางครั้งเรียกว่า สารัตถะ หรือความคิดหลักของเรื่อง อุดม หนูทอง (๒๕๒๓ : ๑๑๙) ให้ความหมายว่า เป็นสาระหรือสัจจะที่ผู้ประพันธ์หยั่งเห็น เชื่อถือหรือยึดถือ และประสงค์จะสื่อไปยังผู้อ่าน ส่วน กุหลาบ มัลลิกามาส (๒๕๒๙ : ๑๐๙ – ๑๐๘) ให้ความหมายของแก่นเรื่องว่าคือทรรศนะที่ผู้แต่งแสดงให้เห็นถึงธรรมดา ธรรมชาติอย่างใดอย่างหนึ่ง (หรือหลายอย่าง) ของมนุษย์ (ชีวทัศน์) หรือทัศนะที่ผู้แต่งมีต่อโลก (โลกทัศน์) แล้วนำมาแสดงให้ประจักษ์แก่ผู้อ่านโดยใช้เนื้อเรื่องเป็นเครื่องสื่อสาร แก่นเรื่องจึงเป็นจุดมุ่งหมายอันเป็นแก่นกลางหรือเป็นแนวคิดหลักของเรื่อง หรือเป็นสารที่ผู้แต่งต้องการสื่อมายังผู้อ่าน จากความหมายข้างต้น อาจสรุปได้ว่า แก่นเรื่องคือสาระสำคัญที่ผู้แต่งมีจุดประสงค์ต้องการสื่อมายังผู้อ่าน สาระสำคัญนั้นมักจะเกี่ยวกับความเป็นจริงของชีวิตเพื่อให้ผู้อ่านเกิดความหยั่งรู้ เข้าใจและเป็นข้อคิดเตือนใจ แก่นเรื่อง เป็นองค์ประกอบที่สำคัญในวรรณกรรม